شبهات رایج

پاسخ: با کمی دقت در متن سوال متوجه می­ شویم که خود سوال در ذات خودش پر از اشکال است. مثلاً چه کسی گفته است ما وقتی به زیارت می­ رویم فقط با قصد حاجت­‌خواهی زیارت می­ کنیم؟ و یا چه کسی جلوی ما را گرفته است که از خدا حاجاتمان را طلب کنیم؟ به علاوه این کوته ­فکری فرد سوال کننده است که می‌­پندارد من به زیارت ضریح می­ روم؟ ضریح تنها نشانه‌ای در آن مکان یعنی مرقد مطهر امام معصوم علیه السلام است و ما ضریح را نمی ­پرستیم و این اتهامی باطل است. اگر چنین بود ما در زیارات باید ضریح و فلز را مخاطب قرار می­دادیم نه امام معصوم را! متأسفانه سوالات مشابه این چنینی بسیار رواج یافته است و دست هزاران هزار جوان معصوم و پاک‌ را از دامن اهل ‌بیت علیه السلام کوتاه کرده است. شاید در کلاس‌های امام‌­شناسی و اعتقادی‌، اساتید ساعت ­ها وقت را به این موضوع و پاسخ به آن اختصاص دهند ولی اینجا کلاس اعتقادی نیست و فرصت آن دست از آموزه­‌ها نیز وجود ندارد. ما در اینجا در صدد آن هستیم که شبهه‌های اساسی و بسیار رایجی که موانع زیادی بر سر عمق گرفتن اعتقادات ما ایجاد کرده و سد محکمی برای ارتباط با امام زمان علیه السلام شده است را پاسخ دهیم و کمک کنیم این ارتباط هر چه زودتر بازآفرینی شده و ارتقاء یابد. 
پاسخ اول: در پاسخ اولیه به این سوال باید گفت ما در نماز‌های پنج­گانه بدون هیچ واسطه‌ای فرصت شرف‌­یابی به حضور خداوند متعال را داریم. پس این تصور کاملاً غلط است که ما مستقیماً نمی­توانیم سراغ خداوند برویم لذا این شبهه از ریشه کاملاً بی‌­پایه است. خوب است بدانیم که فرقه‌های انحرافی از کوتاهی شیعیان در کسب معرفت به مذهبشان بهره جسته‌­اند و این شبهات را در جامعه رواج داده‌­اند. هدف هم این بوده که باور ما به حضرات کم شود‌، به امام عصر علیه السلام  اعتقاد نداشته باشیم تا نهایتاً امید به ظهور منجی هم در ما شکل نگیرد و اماممان را طلب نکنیم؛ چرا­که گفتیم کلید اصلی ظهور همین فرج‌خواهی انسان‌هاست. لازم به ذکر است برخلاف تصور بسیاری از افراد‌، این نیرنگ­ها تنها شامل حال ما شیعیان نمی‌شود بلکه دیگر مردم جهان از جمله مسیحیان نیز که باور به بازگشت حضرت عیسی علیه السلام در آخرالزمان دارند و ظهور منجی را از خداوند طلب می‌کنند در معرض سوء قصد از جانب فرقه‌های انحرافی دیگری هستند که بر پایه‌ی ضعف‌های ایشان طرح­ ریزی شده است. فِرَق مذهبی متعددی با رویکردهای شیطان­ پرستی و دین ستیزی در دنیا به وجود آمده است. وهابیت فرقه‌ی خاصی است که در آن زیارت قبور و تقدیس ائمه علیه السلام را به منزله‌ی شریک قائل شدن برای خدا می­داند.
حال برای رفع این شبهه و پاسخ عقلی به آن به مثال‌های زیر توجه کنیم:        
اداره برق بر درب منزل هر یک از ما یک تیر برق قرار داده است و توسط یک کنتور برق بخشی از برق تولیدی خودش را در اختیار ما قرار می­دهد تا ما از آن برای مصارف متعدد و مختلف بهره ببریم. برای روشنایی‌، لباس­شویی و ظرف شویی و ... ما مالک و صاحب اختیار برق و پریزهای منزلمان به حساب می ­آییم. هر موقع بخواهیم از هر پریز برق و یا چلچراغی بهره‌مند می­شویم و اگر هم کسی بیاید و بخواهد از برق ما استفاده کند از ما کسب اجازه می‌کند چون ما را مالک و صاحب اختیار برق منزلمان می­داند. از طرفی اگرچه به ظاهر از نظر ما و مهمانانمان، خودمان مالک و صاحب اختیار برق به حساب می­‌آییم اما مالک حقیقی برق منزل ما و همچنین تمام منطقه‌، اداره برق است و اگر به دلایلی صلاح بداند برای مثال در تابستان برای کنترل مصرف منطقه می‌تواند برق منطقه و خانه‌ی ما را ساعاتی قطع کند و عملاً هیچ کاری از ما ساخته نیست. حال اگر وقتی برق ما قطع شود و مهمانمان به ما اعتراض کند به او می­گوییم: مهمان گرامی‌، درست است که من صاحب این خانه هستم و در تمام ساعات روز هر اندازه بخواهم از برق استفاده می­کنم ولی واقعیت این است که مالک و مسئول اصلی برق منزل من اداره برق است نه من. این اداره برق است که تصمیم اول و آخر را می­گیرد. پس ما که ساعت­ها و روزها به ظاهر در منزلمان تصمیم‌گیرنده‌ی این بودیم که چه چراغی را روشن یا خاموش کنیم، اکنون مشخص شد که یک قدرتی با مالکیت برتر بر ما احاطه دارد. به بیانی برق به صورت عاریتی نزد ماست و ما صاحب مطلق آن نیستیم. اینکه به ما امکاناتی عاریتی در عین حفظ قدرت ریاست از جانب اداره برق داده شده است معنی این را نمی‌­دهد که ما با اداره برق شریک هستیم. وقتی خداوند متعال به خواست خود قدرت­‌هایی را به ائمه علیهم السلام عطا فرموده است اصلاً معنی این نمی­دهد که ایشان در این امور با خداوند شریک هستند.   
دقت کنیم که خداوند متعال در محول کردن امور به ائمه‌ی اطهار علیهم السلام به هیچ عنوان نعوذبالله از سلطنتش پایین نیامده است. لازم است ما این مطالب را تا همین اندازه هم که شده بیاموزیم تا در مواجهه با شبهه‌­افکنی­ ها بدانیم قضیه آن طور‌ها هم که روشن­فکر­نماها می‌بافند نیست! دیگر ساده از روی این صحبت­ها نگذریم و یا بر روی عقایدمان اثر منفی نگذارد و حداقل به دنبال پاسخش باشیم. برای خداوند نعوذ بالله تقسیم روزی بین خلایق کار سختی نبوده است که شریک لازم داشته باشد (در آیه الکرسی به این امر اشاره شده: کرسی او آسمان­ها و زمین را در برگرفته و نگهداری آن­ها بر او دشوار نیست) بلکه خداوند متعال تنها از سر فضل و عطوفت بر بندگانش، برای اینکه من و شما به واسطه‌ی این نظام املکیت با الگو‌های شایسته‌ی بندگی ارتباط مداوم داشته باشیم ما را به بهانه‌های گوناگون بر در خانه‌ی معصومین علیهم السلام راهنمایی کرده است. در ثانی با این کار خداوند بر بندگان شایسته‌ی خود منت گذاشته است و آن­ها را عزت بخشیده و کرامت داده است. پس خداوند صلاح ما را قصد فرموده است. پروردگار عالمیان در دنیا نظم و اصولی را وضع کرده است (دقت کنیم گفتیم اصولاً ما هیچ­گاه به اصول وضع شده در سازمان­ها‌، ارگان­ها و یا رؤسای شرکت‌های خرد و کلان ایرادی وارد نمی­کنیم اما زیاد اتفاق میفتد که به بزرگ‌ترین وضع­‌کننده‌ی هستی یعنی خداوند و قوانین وضع شده‌اش ایراد‌های متعدد وارد می‌کنیم). خداوند طبق اصولی که وضع فرموده است برترین خلق خود را یعنی رسول اکرم صلی الله علیه و آله (به بیانی شاگرد ممتاز کلاس عوالم) و خاندان مطهرش را به‌عنوان تقسیم کننده‌ی نعمت­ها تعیین کرده است و به ایشان زیر نظر خودش‌، اختیاراتی داده است. اعطای این اختیارات به آن­ها قدرت مطلقه‌ی خداوند را زیر سوال نمی‌برد. وجود مبارک معصومین علیهم السلام به واسطه‌ی بندگی بی‌چون و چرا و اطاعت خداوند متعال چنین مقامی را نزد خدا پیدا کرده‌­اند که خداوند به ایشان تحت سلطنت خود‌، اختیاراتی عطا فرموده است.  ائمه‌ی اطهار علیهم السلام در هیچ دعا و یا آموزه‌ای در هیچ حدیثی ابداً ادعای استقلال در دارایی­ ها و توانمندی‌هایشان نمی‌کنند یا قدرتی را به خود نسبت نمی­دهند. ابداً! برای مثال حضرت امیر المؤمنین علیه السلام در مناجات سحر مسجد کوفه‌ی خود‌، بارها خویشتن را فقیر درگاه الهی معرفی می­نماید. فراز‌هایی از مناجات حضرت امیر المؤمنین علیه السلام: «مولای یا مولای .. انت الغنی و انا الفقیر ... و هل یرحم الفقیر الا الغنی ؟ مولای یا مولای انت المولی و انا العبد...» پس به روشنی مشخص گردید اظهار ارادت و دوستی با خاندان پیغمبر صلوات علیه و آله نه‌تنها منافاتی با اینکه ما نزد خدا برویم ندارد بلکه توصیه خود خداوند متعال است. در تمامی زیارت‌های اماکن متبرکه‌، محتوای زیارت­ها به نحوی است که فرد زائر ابتدا نزد امام معصوم علیه السلام اظهار ارادت می‌کند و اقرار می‌کند که وی بنده‌ی شایسته خداوند بوده است (شاگرد زرنگی بوده است) و سپس فرد در اکثر ادعیه‌­ها درخواست‌های خود را از خداوند متعال طلب می‌کند... این درخواست‌ها تماماً با لفظ اللهم (یعنی خدایا از تو می خواهم ... ) شروع می‌شود. لذا نزد بندگان شایسته‌ی خداوند رفتن و با آنها أنس گرفتن‌، قصد و منظور اکید خداوند متعال بوده است و در این روش و شیوه‌ی توصیه شده نیز مقصودی نهفته است. خداوند اراده فرموده است این اختیارات را در نزد امام معصوم علیه السلام قرار دهد‌، من را دعوت کند تا نزد او بروم چون من به موازات آن که نزد امام معصوم می­روم ناخوداگاه از شیوه‌ی رفتاری و بندگی او الگو برداری می­کنم. 
لازم به ذکر است که شبهه‌ی پاسخ داده شده یکی از شایع­ترین و اساسی­ ترین شبهه‌های وارده از سوی فرقه وهابیت به مذهب تشیع است که متأسفانه علی‌رغم وجود پاسخ‌های بسیار ساده و عقلی‌، در بین شیعیان بسیار رواج یافته است و ایشان را منحرف ساخته است «قُل لا أَسأَلُكُم عَلَيهِ أَجرًا إِلَّا المَوَدَّةَ فِي القُربى: بگو: «به ازاى آن [رسالت‌] پاداشى از شما خواستار نيستم، مگر دوستى درباره خويشاوندان» (شوری:23). 

و در آخر باید بگوییم: جناب وهابی محترم ، اگر زیارت امام رضا علیه السلام را زیارت ضریح می پنداری و شرک معرفی می کنی ، چرا مرقد مطهر رسول اکرم صلوات الله علیه و آله و ضریح مبارکشان را منهدم نمیکنی بلکه زیارت هم میکنی؟! فقط ضریح 4 معصوم بقیع علیهم السلام شرک است و فلز ضریح آقا رسول الله صلوات الله علیه و اله در چند متر آن طرف تر شرک نیست؟!